Ο καρκίνος παχέος εντέρου είναι από τους πιο συχνούς καρκίνους και αποτελεί μείζον πρόβλημα υγείας. Προσβάλλει συχνότερα άτομα άνω της ηλικίας των 40 ετών. Τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί αύξηση των περιστατικών και σε ασθενείς νεότερης ηλικίας.
Στο 50% των ασθενών με καρκίνο του παχέος εντέρου, ο καρκίνος διαγιγνώσκεται στο αριστερό παχύ έντερο με το 25% στο δεξί. Στο 4-5% των ασθενών υπάρχει σύγχρονος καρκίνος σε άλλο σημείο του παχέος εντέρου την στιγμή της διάγνωσης. Η πλειονότητα των καρκίνων οφείλεται σε προϋπάρχοντες αδένωματώδεις πολύποδες.
Ο καρκίνος του εντέρου μπορεί να επεκταθεί τοπικά, μέσω των λεμφαδένων και αιματογενώς.
Η τοπική επέκταση του καρκίνου μπορεί να ακολουθήσει το μήκος του εντέρου (διαμήκης οδός), την εγκάρσια οδό και δια του τοιχώματος (ακτινική οδό). Για το χειρουργείο η πιο σημαντική οδός είναι η εγκάρσια καθώς καθορίζει την πρόγνωση.
Περίπου το 15% των ασθενών με καρκίνο, θα επιδείξουν μετάσταση στους λεμφαδένες. Συνήθως η μετάσταση περιορίζεται στους τοπικούς λεμφαδένες αλλά σε παραμελημένες περιπτώσεις, μπορεί να προχωρήσει στους παρα-αορτικούς λεμφαδένες. Σε αυτήν την περίπτωση η χειρουργική επέμβαση μπορεί να ενδείκνυται σε επιλεγμένες περιπτώσεις.
Η πιο συχνή εστία αιματογενών μεταστάσεων είναι το ήπαρ. Μέχρι και ένα τρίτο των ασθενών με καρκίνο του παχέος εντέρου μπορεί να διαγνωστεί με ηπατικές μεταστάσεις.
Πνευμονικές μεταστάσεις μπορεί να παρουσιαστούν στο 10% των ασθενών με καρκίνο του παχέος εντέρου.
Η εξέλιξη της ογκολογίας, επεμβατικής ακτινολογίας και χειρουργικής ογκολογίας, μας επιτρέπει πλέον να αντιμετωπίζουμε ένα σημαντικό ποσοστό αυτών των ασθενών με επιτυχία.
Γενετικοί παράγοντες
Διατροφή και τρόπος ζωής
Οι φλεγμονώδεις παθήσεις του εντέρου όπως η ελκώδης κολίτιδα και νόσος του Crohn, αυξάνουν το ρίσκο για καρκίνο του παχέος εντέρου σε περίπτωση χρόνιας φλεγμονής.
Δυστυχώς πολλά από τα συμπτώματα του καρκίνου του εντέρου είναι συνηθισμένα και μη ειδικά για τον καρκίνο του εντέρου. Οι ασθενείς μπορεί να εμφανίσουν αναιμία, αλλαγές στις κενώσεις (διάρροια, δυσκοιλιότητα, εναλλαγή), κοιλιακό άλγος και κοιλιακές μάζες.
Οι καρκίνοι στου δεξιού εντέρου παρουσιάζονται συνήθως με σιδηροπενική αναιμία ενώ στο αριστερό έντερο συνήθως με αλλαγές στις κενώσεις, κωλικούς πόνους στην αριστερή κοιλιακή χώρα και αιμορραγία από το ορθό.
Σε παραμελημένες περιπτώσεις ο ασθενής μπορεί να παρουσιαστεί με οξύ αποφρακτικό ειλεό του παχέος εντέρου και να χρειαστεί επείγουσα χειρουργική επέμβαση.
Η διάγνωση του καρκίνου του παχέος εντέρου γίνεται συνήθως με την ολοκλήρωση της κολονοσκόπησης ή της ορθο-σιγμοειδοσκόπησης και με την επιβεβαίωση από τις βιοψίες.
Μετά την διάγνωση του καρκίνου γίνεται η σταδιοποίηση με τη χρήση απεικονιστικών μεθόδων. Η αξονική τομογραφία έχει πρώτιστο ρόλο στην τοπική σταδιοποίηση και στην διάγνωση μεταστάσεών σε άλλα σημεία όπως το ήπαρ και τους πνεύμονες.
Η θεραπεία του καρκίνου του παχέος εντέρου δεν είναι πάντα απλή. Το ογκολογικό πλάνο θα συμφωνηθεί μετά από σύσκεψη του Ογκολογικού συμβουλίου, το οποίο αποτελείται από χειρουργούς, γαστρεντερολόγους, ογκολόγους, παθολογο-ανατόμους και ακτινολόγους.
Το χειρουργείο κατέχει πρωταγωνιστικό ρόλο στην θεραπεία του καρκίνου του παχέος εντέρου, με τις ογκολογικές θεραπείες να ολοκληρώνουν τη θεραπεία, μειώνοντας τις πιθανότητες υποτροπής και μετάστασης.
Η χειρουργική αφαίρεση του καρκίνου μαζί με τους παροχετεύοντες λεμφαδένες αποτελεί τον πυλώνα της θεραπείας. Η ποιότητα της χειρουργικής επέμβασης είναι κρίσιμη για να αφαιρεθεί ο καρκίνος μαζί με όλους τους λεμφαδένες, κάτι το οποίο συμβάλλει σημαντικά στη μείωση του ποσοστού υποτροπών και στην αύξηση του προσδόκιμου ζωής.
Το χειρουργείο μπορεί να πραγματοποιηθεί λαπαροσκοπικά, ρομποτικά ή ανοιχτά. Η απόφαση στηρίζεται στην εμπειρία του Γενικού χειρουργού, την τοπική σταδιοποίηση. Στην περίπτωση των ελάχιστα επεμβατικών χειρουργείων, διεθνείς μελέτες έχουν δείξει ότι οι ασθενείς αναρρώνουν και επιστρέφουν πίσω στην καθημερινότητα τους νωρίτερα.
Μόνιμη κολοστομία χρειάζεται σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις πλέον, κατά τις οποίες ο καρκίνος διηθεί τους σφιγκτήρες. Με τη χρήση προεγχειρητικής ακτινοθεραπείας όμως, ένας αριθμός αυτών των ασθενών μπορούν να αποφύγουν την μόνιμη κολοστομία, αναλόγως της συνολικής ανταπόκρισης του καρκίνου στην θεραπεία.
Ασθενείς που έχουν πολύ χαμηλό καρκίνο του ορθού μέχρι και 1 εκατοστό από τους σφικτήρες, μπορούν να αντιμετωπιστούν και να αποφύγουν την μόνιμη κολοστομία με τη μέθοδο της διασφιγκτηριακή εκτομής του ορθού με τέλικο-τελική αναστόμωση.
Ο Γενικός Χειρουργός Παναγιώτης Γεωργίου είναι εξειδικευμένος στη σύγχρονη χειρουργική ογκολογία του παχέος εντέρου. Έχει μεγάλη εμπειρία και κλινικό ενδιαφέρον στην αντιμετώπιση του προχωρημένου και υποτροπιαζόντων καρκίνων του εντέρου και ορθού. Εκπαιδεύτηκε σε παγκοσμίου φήμης κέντρα αναφοράς στη Μεγάλη Βρετανία, όπως το St Mary’s, Royal Marsden, St Mark’s and Hammersmith Hospitals.
Γενική Χειρουργική
Παθήσεις Εντέρου
Developed & Designed by Zonepage